Voor Tatum belt er nooit een vriendje aan

Terwijl haar broertje buiten speelt met zijn vriendjes, zit Tatum alleen thuis. Tatum: “Ik wil ook samen spelen, wanneer komt er nou eens iemand voor mij?”

Tatum heeft cerebrale parese. Haar linkerarm en -been functioneren minder. Ze kan wel lopen, maar voor lange afstanden, gebruikt ze een rolstoel. Ook heeft ze ADHD. En ze heeft een stoornis in haar emotieregulatie. “Tatum heeft moeite om haar emoties te begrijpen en ermee om te gaan, om kleine dingen kan ze al in paniek raken”, vertelt haar moeder Deborah.

“Toen we hoorden dat de scholen vanwege corona gingen sluiten, was dat erg lastig. Tatum gaat namelijk naar speciaal onderwijs. Hierdoor zit ze niet op een school in de buurt. Sociaal contact maken is erg moeilijk. Het is lang goed gegaan, maar ze geeft nu vaak aan dat ze zich eenzaam voelt. Ze mist de aansluiting in de buurt. Haar broertje zit in het dorp op school, voor hem wordt er regelmatig aangebeld: ‘Komt Lennon naar buiten?’ Maar voor Tatum belt er nooit iemand aan.”

“Door corona wordt ze daar meer mee geconfronteerd”, vertelt Deborah verder. “Voorheen had ze op school haar contacten. Dat valt helemaal weg, want je zit thuis en je kunt ze niet even opzoeken. Tatum heeft hier weken binnen gezeten met haar vader en met mij.”

Via de ergotherapeut kwam Deborah in contact met Ruud van der Wel. Ruud ontwikkelt allerlei technologische hulpmiddelen, waardoor kinderen met een handicap nu (voor het eerst) kunnen gamen. Deborah: “Ruud is een geweldige man, fantastisch wat hij allemaal doet. Op een dag belde hij mij op: ‘Wat zou je ervan vinden als ik Tatum een Xbox geef met een aangepaste controller?’ Voordat ik volmondig JA zei was de Xbox al onderweg.”

“Tatum gebruikt de Xbox met de aangepaste controller dagelijks. Dankzij de aangepaste controller lukt het, door knoppen die ze met haar voeten kan bedienen, om te gamen tegen haar klasgenootjes en neefjes. Die bellen haar nu: ‘Tatum kom je online?’ In coronatijd deed ze dat elke dag. Dat maakte dat ze – ondanks dat ze elke dag alleen thuis was – plezier had met andere kinderen. Dat is supergaaf.”

“Het zijn kleine dingen die misschien onbelangrijk lijken, maar voor haar zijn ze zo belangrijk. Ze heeft een broertje die kan gamen, fietsen, skeeleren, schaatsen – en zij wordt er constant mee geconfronteerd dat ze het niet kan. Steeds weer heeft ze die teleurstelling. Met deze aangepaste controller kan ze wel gewoon meedoen. Voor haar is dit dus een bijzondere en een levensveranderende ervaring.” Helaas zijn er heel veel kinderen als Tatum die gewoon zouden kunnen gamen maar dat nog niet doen. Omdat ze niet weten dat het kan of omdat ze de weg nog niet kennen. Niet alle kinderen met een handicap hebben een ouder die de weg weet, zoals Tatum. Dat is een groot probleem.

Lees ook de verhalen van Gideon, Pauline, Leona en Sijtje.