Zoals elke student wel eens heeft, had ik begin dit jaar een drukke periode. Alles leek op me af te komen. Dus toen ik een avond op de bank lag en het in mijn rug schoot dacht ik dat het gewoon stress was. De volgende ochtend kon ik echter niet zelfstandig rechtop zitten. Mijn moeder moest me overeind helpen terwijl de tranen over m’n wangen liepen van de pijn. Ik vermoedde dat de oorzaak een overbelaste spier was waar ik al eens eerder last van had gehad. Toen de pijn na een dag nog steeds aanhield en uitstraalde richting m’n schouder ben ik naar de huisarts gegaan. Die wees me vervolgens door om bloed te prikken.
Diezelfde middag werd ik gebeld met het bericht dat ik werd verwacht op de eerste hulp. Er bestond toch het vermoeden dat ik misschien last had van een longembolie, waarop mijn eerste reactie was: “Een longembolie, wat is dat?” Na de uitleg van de huisarts schrok ik toch best wel even en ben ik met mijn moeder en goede vriendin naar het ziekenhuis gegaan. Met een beetje een laconieke houding onderging ik meerdere onderzoeken, zoals een röntgenfoto en een hartfilmpje. Vervolgens werd ik verplaatst van de wachtkamer naar een bed in een slaapzaal en kreeg ik te horen dat ik een MRI-scan moest ondergaan Er was nog steeds geen verklaring gevonden voor mijn klachten. Op dit moment werd het wat serieuzer voor mij en wat bleek, ik had meerdere kleine longembolieën.
Gelukkig was het niets wat een sterke bloedverdunner niet kon oplossen en mocht ik diezelfde avond nog naar huis. Drie maanden lang heb ik bloedverdunners geslikt.
Per dag overlijden maar liefst 40 mensen aan trombose. Dat moet stoppen! Meer onderzoek is nodig om het aantal trombosegevallen te verminderen en daar kunnen we uw steun goed bij gebruiken. Voor meer informatie of doneren, ga naar de website van de Trombose Stichting.
Na mijn bezoek aan het ziekenhuis merkte ik dat ik niet helemaal mezelf was. Ik deed wel heel stoer maar de hele belevenis maakte meer indruk op me dan ik had gedacht, en de constante misselijkheid tijdens de eerste weken van het slikken van bloedverdunners hielp ook niet echt. Ik wist niet zo goed hoe ik mijn gevoelens onder woorden kon brengen totdat iemand tegen mij zei: ‘Je vertrouwt je eigen lichaam niet meer’. Ik kon me helemaal in deze uitspraak vinden. Als een jonge vrolijke vrouw die nog nooit gezondheidsproblemen heeft gehad verwacht je niet zo van de ene op de andere dag in het ziekenhuis terecht te komen.
Nadat ik mijn gevoelens onder woorden kon brengen merkte ik dat het steeds beter met me ging. Ik begreep mijn eigen gevoelens beter en kon erover praten en de gebeurtenis verwerken. Het moment waarop ik mijn laatste bloedverdunner moest slikken was een mijlpaal voor mij en een afsluiting van een moeilijke periode. Ik ben zowel fysiek als mentaal weer helemaal mezelf, een vrolijke jonge vrouw die met opgeheven hoofd naar de toekomst kijkt.