Mevr. Yang redde al meer dan 1.000 dieren van een ellendige dood!

Waarschijnlijk kennen de meeste mensen wel de Chinese naam Yulin. ‘Het Yulin Festival’…. Het klinkt verdorie als iets vrolijks maar niets is minder waar. Dat zogenaamde ‘feest’ houdt in dat vele, vele honden en katten op een zeer respectloze manier uiteindelijk op het bord in restaurants belanden.

Vaak wordt er beweerd dat dit een onderdeel is van de Chinese cultuur. Maar dat is zeker niet zo. Het Yulin Festival bestaat namelijk pas sinds 2009 en is in het leven geroepen puur uit hebzucht. De economie vaart er wel bij en de duizenden bezoekers brengen geld in het laatje.

Tien dagen lang zijn alle bezoekers bovendien dronken van de lychee-wijn die erbij geschonken wordt wat de barbaarsheid alleen maar doet toenemen.

Zeker, er zijn vele organisaties die proberen er een eind aan te maken, miljoenen mensen tekenen petities maar helaas is de macht van de hondenvleesindustrie sterker.

Mevrouw Yang is een iconisch symbool in de strijd tegen de verschrikkingen van de hondenvleeshandel.

Niet voor niets noemt men haar de ‘Engel van Yulin’.

Nee, we zullen niet de gruwelijke beelden tonen. Maar er is 1 foto, die wijzelf al een tijd terug hebben gezien en die nooit meer van ons netvlies is gegaan.

Het is ogenschijnlijk geen afschrikwekkende foto maar het beeld van mevrouw Yang die smeekt om een hond te mogen redden, te midden van wreed lachende gezichten… er zijn weinig foto’s die in hun eenvoud zoveel indruk op ons hebben gemaakt. En steeds opnieuw springen de tranen ons in de ogen, ook na vele malen zien.

Wie is mevrouw Yang? Zij is een gepensioneerde lerares van 70 jaar die al meer dan 20 jaar honden redt. Niet als liefdadigheidsinstelling, maar als individu.

Elke keer dat ze naar een hondenvleesmarkt gaat, wordt ze beschimpt door slagers die hun honden voor haar neus martelen en een hoge prijs eisen. Ze heeft politiebegeleiding vanwege de dreiging met geweld tegen haar en elk jaar loopt ze klappen op.

Terwijl de omstanders haar uitlachen en proberen de dieren in haar bezit ook nog even gauw pijn te doen.

En de ‘tegenpartij’ gaat ook nog in de aanval met haat- en lastercampagnes op sociale media. Daardoor proberen haar vrienden haar zoveel mogelijk te beschermen door donaties rechtstreeks over te maken aan de voerleverancier en de dierenarts.

Want zijzelf geeft niet op. Na het ‘festival’ keert zij huiswaarts met de dieren die zij heeft weten te redden, meestal zijn dat er tientallen. Vorig jaar zelfs meer dan 50….

Voor haar is dat een tocht van de honderden kilometers door de binnenlanden van China. Wat geen makkelijke rit zonder gevaren is. En zeker niet voor een 70-jarige. En dan nog met zoveel dieren in haar laadruimte. Respect!

Aan de rand van Tianjin (een arme streek in China, waar de huren laag zijn) heeft ze een provisorisch asiel gemaakt voor al haar dieren in een voormalige kippenboerderij. Inmiddels hebben maar liefst 850 honden en 50 katten in de opvang van mevrouw Yang een toevluchtsoord gevonden.

Mevrouw Yang bezit zelf he-le-maal niets meer en woont zelf ook in de opvang onder primitieve omstandigheden. Elke dag om 6 uur ’s morgens staat zij op om eten te bereiden voor al haar dieren. Deze maaltijd bestaat uit gekookte kip, rijst en brokken die zij in 15 grote potten bereidt en vervolgens uitdeelt aan de hongerige dieren. Haar verdere werkzaamheden bestaan voornamelijk uit het schoonhouden van alle ruimtes, een hele klus met zoveel dieren en voor iemand van haar leeftijd…

Mocht het voorkomen dat er wat geld over is, dan huurt zij een dagarbeider in om mee te helpen, ook is er een vrijwilliger die haar af en toe komt helpen. Ondanks de moeilijke omstandigheden en tegenwerking houdt mevrouw Yang het nu al een aantal jaren vol. De dieren houden zielsveel van haar en zij van hun. Ondanks dat de meeste dieren erg getraumatiseerd zijn door wat ze hebben meegemaakt, voelen zij zich veilig daar. Deze opvang is een lichtpuntje in een land, waar het voor dieren een hel is om überhaupt geboren te worden.