Wat is de overtreffende trap van triest? Is het: triest, triester, triestest? Jullie weten dat al onze hulpprojecten gaan om trieste omstandigheden voor dieren. En het gebeurt vaker dat we er eigenlijk geen woorden voor kunnen vinden.
Maar wat nu te denken van een asiel met meer dan 2.700 honden, 350 katten, wat ezeltjes, koeien en allerhande wilde diertjes?.Bij ons eerste contact waren er 2.000 honden en nu, enkele maanden later nadert het aantal zelfs het ongelooflijke getal van 3.000. Eigenlijk kan het allemaal niet maar welk mens met een hart kan een dier in nood buiten het hek laten creperen?
Over welke organisatie in welk land praten we nu? Syrian Association for Rescuing Animals, kortweg SARA, geleid door Annie Orfali. In Syrië dus. Een waanzinnig aantal dieren maar als Annie plaats had (en geld!) zou ze zeker het 100-voudige aan kneusjes kunnen binnen halen. Want er is verder niemand die de zwerfdieren helpt. Niemand die ze zelfs maar een warm hart toedraagt. In feite is haar opvang de enige werkende dierenhulporganisatie in heel het land.
Helaas zijn er echter wèl veel mensen die graag dieren doden, martelen of vergiftigen. En de rest is gewoonweg onverschillig. Laten hun kinderen dieren kwellen en pupjes stelen van de moeder. Net vóór de burgeroorlog uitbrak heeft Annie de goedkeuring van de autoriteiten gekregen om haar asiel te beginnen. Maar door de complete chaos die daarna ontstond en nog voortduurt heeft zij nooit enige hulp gekregen. En het is wellicht niet verwonderlijk dat sindsdien de bevolking wel wat anders aan het hoofd heeft dan dierenwelzijn.
En toch en toch… je moet ze met een lantaarntje zoeken maar ze zijn er: dierenvrienden. De ouders van Annie bijvoorbeeld van wie zij haar dierenliefde erfde. Als kind hielp ze al mee om de straathonden en katten te voeden. En pas later besefte ze dat er zoveel méér nodig was. Zieke moederdieren en hun pups of kittens werden als eerste door haar beschermd en veilig ondergebracht. Maar dat was maar één klein deeltje van het grote probleem. Dieren stroomden binnen en de opvang groeide en groeide. Oorlogsslachtoffertjes te over, met gruwelijke wonden en kogels in hun lijfjes. En de hardheid van de mensen nam ook alsmaar toe. Naar elkaar en naar de dieren.
In de ‘goeie oude tijd’ heeft Annie veel voor elkaar gekregen. Een groot stuk grond met 2 eigen waterputten, een speelveld, kamers voor de honden en grote kennels voor de agressievere soortgenoten. De katten verblijven op het dak, afgeschermd met hekken en de mama’s en kittens zitten apart. Klinkt allemaal geweldig maar in de praktijk zitten de dieren in tenten, onder stukken zeil en plastic. Alles wat ze maar kon vinden om een schuilplek van te maken. Toch is er geen schuilgelegenheid voor allemaal.
Vrijwilligers zijn er ook niet genoeg maar dat probleem is grotendeels opgelost door dakloze mensen – daarvan zijn er helaas ook veel – een even armzalig onderdak en een maaltijd te bieden in ruil voor hulp bij het schoonmaken en klussen. Tot nu toe heeft SARA ook nog eens 1.000 (!) honden kunnen laten steriliseren en weer vrijgelaten in veiliger oorden. Dit jaar echter is de koek he-le-maal op. Er kan niet meer gesteriliseerd worden vanwege de enorme kostenstijging.
Door de corona is er geen geld meer voor medicijnen. Die zijn nu te duur in Syrië. Zieke dieren kunnen nauwelijks nog worden geholpen. Veel honden hebben het parvo-virus, teken, zijn mishandeld, aangereden of sterven – letterlijk – van de honger. Tot overmaat van ramp zijn de prijzen van hondenvoer, kip, rijst, brood verviervoudigd.. SARA voert nu alle dieren vrijwel alleen maar brood met, als het kan, wat melk en moet soms zelfs een dagje overslaan…
Wat een verschil met vroeger. Toen kregen de dieren dagelijks te eten, was er geld voor de behandeling tegen vlooien en teken. Ieder kreeg een jaarlijkse vaccinatie. Dat is allemaal verleden tijd. Een van de twee dierenartsen waar ze altijd op kon rekenen is pas overleden aan corona. De misère houdt maar niet op. Zelfs met 18 uur hard werken per dag komt er geen eind aan.
De Syriërs zelf zullen geen dieren uit het asiel halen. Hooguit soms een enkele rashond. In plaats daarvan klagen ze liever over de dieren in hun omgeving. Zelfs als die geen vlieg kwaad doen. En dus wordt er op grote schaal vergiftigd en gemoord. Ook door de overheid. De trieste realiteit is, dat zwerfdieren op straat vrijwel geen voedsel meer kunnen vinden. Zelfs mensen zoeken nu naar voedsel in vuilnisbakken… Kun je je voorstellen hoe het is voor de verzorgers om ’s avonds het asiel te verlaten en zo’n 3.000 dieren kijken je na met de blik van: “Maar wij hebben nog geen eten gekregen”…
Mogen wij in deze Kerstmaand alsjeblieft een beroep doen om jullie vrijgevigheid. Om deze geweldige vrouw samen met haar ontelbare dieren een mooie eindejaars-donatie te kunnen sturen?
Alvast heel veel dank!
Maak ajb een donatie over naar: NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. ‘Hulpproject 137’ en wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit goede doel besteed zal worden. Bij ons is er namelijk geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.
ATTENTIE: Bij een donatie overschrijving s.v.p. NIET de naam van het land noemen i.v.m. bankrestricties!
Of doneer via de website.